اوتاکومیمز

نوجوانی به نام «کیم هو» که از خانه فرار کرده، توسط مردی مشکوک استخدام می‌شود تا از نوزادی مراقبت کند. اما خیلی زود متوجه می‌شود این نوزاد در واقع هیولایی خطرناک است.
کیم هو از آنجا فرار می‌کند و کودک را با خود می‌برد.
اکنون باید از موجودی مراقبت کند که ممکن است روزی همه‌چیز را نابود کند.

وقتی به آسمان نگاه می‌کنی، چه می‌بینی؟ آسمانی آبی؟ آزادی؟ آینده‌ای امیدوارکننده؟ مردم توکیو هیچ‌یک را نمی‌بینند. در عوض، کشتی مادر تهدیدآمیز بیگانه‌ای بالای شهر سایه انداخته و چشم‌انداز آسمان را در خود فرو برده است. سه سال پیش آنها آمدند. ورود «تهاجم‌کنندگان» بزرگ‌ترین جنگ تاریخ بشر را شعله‌ور کرد؛ جنگی که تهدید به پایان دنیا بود. دولت ژاپن برای مبارزه با تهاجم‌کنندگان عجولانه سلاح‌ها را به‌صورت انبوه تولید کرد که همین موضوع به بحث‌ها و جنبش‌های صلح‌طلبانه دامن زد. آن روز، همه‌چیز تغییر کرد. با این حال، هیچ‌چیز تغییر نکرد. کادوکی کوئیاما و اوران ناکاگاوا روزهای پایانی را مانند همیشه می‌گذرانند: رفتن به مدرسه، بازی با دوستان و انجام کارهایی که هر دختر دبیرستانی بی‌خیال در زندگی‌اش دارد. اما با بزرگ‌تر شدن، درمی‌یابند معنای واقعی بزرگ‌سالی در دنیایی که بزرگ‌ترها همچون شیاطینی فریبکار و ویرانگر به نظر می‌رسند چیست. آنها می‌آموزند تهدید واقعی بشریت نه از سوی تهاجم‌کنندگان، بلکه از خود بشریت است.

سال‌ها پیش، زمین از برخورد شش شهاب‌سنگ متحمل صدماتی شد که شش قمر به‌وجود آورد و جزیره‌ای تنها را باقی گذاشت. کسانی که نتوانستند خود را به آن جزیره برسانند، به ته اقیانوس فرو رفتند و به مرور زمان به بلور تبدیل شدند. با گذشت هزاران سال، بیست‌و‌هشت تن از این موجودات بلوری‌شده—که به «درخشان‌ها» مشهورند—از عمق‌ها برخاستند و در همان جزیره ساکن شدند. آن‌ها تحت رهبری خردمند کونگو-سنسی باید از خود در برابر اقمارنشینان بی‌شمار—ساکنانی که در پی جمع‌آوری اجساد باارزششان برای ساخت سلاح و جواهرند—دفاع کنند.

داستان «سرزمین جواهرات» (Houseki no Kuni) حول فسفوفسلایت می‌چرخد، جواهری جوان که در آستانهٔ سیصد سالگی است. دست‌وپاچلفتی، بسیار شکننده و بی‌استعداد به‌نظر می‌رسد، از ضعیف‌ترین جواهرهاست و در مبارزه با اقمارنشینان نمی‌تواند یاری چندانی برساند. اما هرچه نبرد با این مهاجمان فرازمینی شدت می‌گیرد، او زود درمی‌یابد که رسیدن به قدرت بهایی دارد که هیچ‌کس نباید مجبور به پرداختش شود.

«سی‌ایچی اوسابه» یک پسر ۱۴ ساله‌ی معمولی‌ست—هرچند کمی گوشه‌گیر—که با مادری زیبا و مهربان و پدری سخت‌کوش زندگی می‌کند. پیوند بین او و مادرش، پیوندی محکم و ناگسستنی است. اما پس از حادثه‌ای مربوط به پسرعمویش، بذر تردید در ذهن سی‌ایچی کاشته می‌شود. او کم‌کم از خود می‌پرسد: آیا محبت بی‌حد و حصر مادرش، عشق مادریِ طبیعی‌ست یا چیزی نگران‌کننده و ناسالم؟

مرز میان عشق مادری و شیفتگی بیمارگونه کجاست؟ و وقتی تمام چیزی که در زندگی شناخته‌ای، فقط و فقط عشق مادرانه بوده، چطور می‌توانی آن مرز را تشخیص دهی؟